Pierwsza wzmianka źródłowa o wsi „Beseritz” tj. Bezrzecze, a więc mijescu gdzie nie ma rzeki pochodzi z 1260 r., następna zaś z 1277 w postaci „Brunne” jest już pochodzenia niemieckiego oznaczającą „studnię”, zagłębienie pomiędzy dwoma niewielkimi wzniesieniami. Natomiast nazwa Zdrój, była nazwą przejściową w 1945 r.

Wieś Bezrzecze należała pierwotnie do uposażenia fundacji Mariańskiej w Szczecinie. W 1480 r. książę Bogusław X, po sekularyzacji klasztorów, oddał wiś na własność rycerzowi Henningowi Lindstedt. Wieś często zmieniała właścicieli. W 1527 r. przypadła Vivigenzowi I von Eickstedt, który otrzymał także puste tereny na Głębokim oraz część jeziora Głębokie. W 1589r. wieś kupił kanclerz książęcy von Ramin. W rękach tego rodu, Bezrzecze znajdowało się aż do końca XIXw. W 1828 r. zostało wpisane do matrykuły majątków rycerskich. Majątek ten składał się z folwarku Owczary, dawnej owczarni, oraz folwarku Stangenhorst. Majątek wraz z lasem i folwarkami wynosił 4592 morgi (XIXw – 1morga = 0,5599 ha). Gleba w majątku była I, II i III klasy, uprawiano tu pszenicę, żyto, owies, fasolę, wykę, koniczynę i łubin. Dobrze była prowadzona gospodarka leśna, co sto lat zmieniano drzewostan, rosły tu brzozy, olchy i sosny, dawniej były tu także buki i dęby.

W 1776 r. do Bezrzecza został jeszcze dołączony, należący wcześniej do Stołczyna las zwany Gunnitz. Niedaleko jeziora Głębokiego znajdowała się cegielnia majątku, w której wypalano 140 tysięcy sztuk rocznie. Majątek sprzedawał też surowce takie jak margiel, glinka i torf. Do majątku Bezrzecze należała też wieś, w której od bardzo dawna było czterech właścicieli, każdy z nich miał po 120 mórg. Ogólna powierzchnia wsi wynosiła 480 mórg. Gleba we wsi była słabej i średniej klasy, uprawiana tam owies, pszenicę i ziemniaki.

Pod koniec XIXw. Wieś rozbudowuje się. Znajduje się tu 20 domów mieszkalnych, liczba mieszkańców w 1894 r. wynosiła 260, wyznania ewangelickiego, ale było wśród nich także 6 Żydów. Wieś i majątek należały do parafii w Wołczkowie. Była tu jedna szkoła podstawowa dla 35 dzieci. Tuż obok wsi wybudowano, należący do garnizonu wojskowego w Krzekowie olbrzymi plac ćwiczeń.

Od 1828 r. Bezrzecze było własnością rodziny Ramin, którzy władali nim na prawach majątku rycerskiego. W 1848. Właścicielem jednej części Bezrzecza był Juliusz Corwin Wierzbicki. Cześć tę oddano w dzierżawę, ponieważ majątek był bardzo zadłużony i nie przynosił dochodu.

W okresie międzywojennym na Bezrzeczu rozpoczęto budowę domków jednorodzinnych o charakterze willowym. W 1939 r. liczyło 1218 mieszkańców. Osiedle dzieli się na dwie części: zachodnią, zwaną Bezrzeczem Górnym – dawna historyczna wieś podmiejska o średniowiecznym rodowodzie, powstała w okresie międzywojennym, oraz wschodnią, zwaną Bezrzeczem Dolnym, której budowa rozpoczęła się w okresie powojennym.

Wbrew pozorom z osiedla wypływa rzeczka Bukowa, nad którą archeolodzy stwierdzili występowanie osadnictwa ludzkiego już w neolicie.

Informacje pochodzą z książki
T. Białeckiego i L. Turek-Kwiatkowskiej
„Szczecin stary i nowy”

« wróć